'Voetganger Bob' wandelt duizenden kilometers voor favoriete club
Nikolaev is in Europa volstrekt onbekend, maar geniet in eigen land een cultstatus. Hij is namelijk supporter van Dinamo Brest en stelde zich in mei 2014 ten doel om iedere uitwedstrijd van zijn favoriete ploeg bij te wonen. Dat is op zich niet zo bijzonder, ware het niet dat Nikolaev de route naar die uitwedstrijden allemaal te voet aflegt. 'Voetganger Bob', zoals hij door andere fans gekscherend wordt genoemd, heeft er inmiddels duizenden kilometers op zitten en mag binnenkort opnieuw de benen nemen. Dinamo Brest gaat komende zaterdag namelijk op bezoek bij Torpedo Zhodina. Voor Nikolaev wacht er dus een tocht van ongeveer 400 kilometer. Hij zal ruim tachtig uur lang moeten lopen.
Nikolaev bezocht in 2006 voor het eerst een wedstrijd van Dinamo Brest en was direct verkocht. Het was liefde op het eerste gezicht. Hij bleef de club hartstochtelijk steunen, ondanks de tegenslagen die hij in de loop der jaren heeft meegemaakt. In een interview met Tribuna doet Nikolaev zijn verhaal: "Een vriend nam mij in 2006 mee naar het stadion. Een paar jaar later had hij geen zin meer, maar ik was verliefd geworden op het fanatisme van de supporters. Ik sloot mij aan bij de supportersvereniging en bleef naar de wedstrijden gaan. Ook een ziekte kan mijn liefde voor het voetbal niet verwoesten."
Nikolaev doelt op aplastische anemie, een ziekte van het beenmerg. Hij werd daar in mei 2012 mee gediagnosticeerd. Bij aplastische anemie maakt het beenmerg minder bloedplaatjes en rode en witte bloedcellen aan dan het lichaam nodig heeft, maar een patiënt met een matige aplastische anemie kan doorgaans met weinig klachten door het leven gaan. Nikolaev heeft een relatief milde vorm van deze ziekte en hoeft zich alleen af en toe te laten controleren in het ziekenhuis. "De resultaten zijn goed. Iedere zes weken moet ik vijf dagen in het ziekenhuis blijven, maar dat valt te overzien."
"Ik kwam er per toeval achter dat ik deze ziekte had. Toen ik twintig jaar was, kreeg ik de griep en doorliep ik de testen. De doktoren reageerden geschrokken en zeiden dat ik op basis van de uitslagen naar het ziekenhuis moest. Ik moest een stamceltransplantatie ondergaan en had een donor nodig, maar veel mensen keerden mij toen de rug toe. Ik ben enkel gesteund door wat vrienden en kennissen. Ik was weinig optimistisch gestemd. Ik vocht er niet meer voor, ik volgde de adviezen van het ziekenhuis niet op en mijn toestand verslechterde. Ik woog 72 tot 76 kilo, maar verloor gewicht en woog niet veel later nog maar zestig kilo. Ik wilde ook niet meer terug naar het ziekenhuis."
"Ik wilde het leger in en heb de informatie over mijn ziekte daarom achtergehouden. Ik weet nog dat we met alle legerkandidaten in een zaal zaten en de dokter vroeg of er weeskinderen of patiënten in de zaal zaten. De mensen die hun hand opstaken, werden naar huis gestuurd. Ik staarde naar de grond en zat de tijd uit. De doktoren kwamen er echter alsnog achter", aldus Nikolaev, die zijn koffers mocht pakken en op zoek moest naar een nieuwe uitdaging. Hij ging geschiedenis studeren aan de Universiteit van Brest, maar kon niet fulltime aanwezig zijn omdat er ook geld verdiend moest worden. Hij moest de studie afbreken.
"Ik kluste bij als metselaar en timmerman. Zo heb ik eens met een vriend een appartement gebouwd voor mijn oom, die bij het Ministerie van Defensie werkte. We hebben er echt iets moois van gemaakt, alle faciliteiten waren uitmuntend. We werden door mijn oom in een hostel ondergebracht en hoefden niets te betalen. We waren na drie weken klaar en iedereen vond het mooi. Daarna ben ik bedrogen. Ik werd opeens van het project afgehaald en heb geen cent ontvangen. Ondertussen gingen mijn studieresultaten achteruit." Nikolaev doet nu een beroep op een arbeidsongeschiktheidsuitkering. Hij staat daar zeventig procent van af aan zijn moeder en de rest houdt hij zelf, onder meer om zijn voetreizen te bekostigen.
Nikolaev kreeg ruim één maand geleden ook een symbolische vergoeding van Dinamo Brest. De club overhandigde hem een certificaat van omgerekend 318 euro en schreef op de coupon: 'Hopelijk helpt dit om de reizen wat comfortabeler te maken'. Dat deed het zeker, want Nikolaev kocht er onder meer een slaapzak, een thermoskan, een pannetje, een brander, schoenen en ondergoed voor. "Soms bereid ik mij ook voor. Ik neem dan een kom soep mee. Ik drink er dan koffie bij en eet een broodje. Voor de lunch ga ik vaak op zoek naar een café waar ik warm kan eten. 's Avonds eet ik bij vrienden of haal ik iets in een winkel. Of ik kook graan, dat heb ik laatst ook gedaan."
Dinamo Brest verzorgt ook vaak een diner, ontbijt of lunch voor haar bekendste supporter en brengt hem na de wedstrijd ook geregeld naar huis, waarvandaan Nikolaev zich dan weer kan voorbereiden op de volgende uitwedstrijd. Nikolaev kan zich zijn eerste voetreis naar een uitwedstrijd van de blauwwitten nog goed herinneren. Dinamo ging op bezoek bij Neman Grodno (1-1). Toen hij na 235 kilometer wandelen bij het stadion kwam, werd hij in elkaar geslagen. "Het waren fans van Neman en de lokale Gopnik. Ik wist toen nog niet hoe ik mij in voor mij vreemde steden moest gedragen, want ik liep rond in attributen van Dinamo."
"Ik liep via het station naar het stadion en op een klein plein bij het Leninplein was een groep mannen aanwezig. Ze kwamen op mij af. Er werd wat geroepen en daarna ging het los. Er werd gevochten. Ik moest naar het ziekenhuis. Sinds Grodno zoek ik eerst uit in welke steden ik wel en in welke ik beter niet in de eigen clubkleuren kan lopen. Nadat ik uit het ziekenhuis ben ontslagen, stond er een reis naar Salihorsk op het programma. Ik heb mijn sjaal toen maar niet omgedaan", aldus Nikolaev, die naar eigen zeggen onderweg veel behulpzame mensen tegenkomt. Hij heeft bij voorbijgangers mogen slapen en hem is meerdere keren een lift aangeboden, maar daar heeft Nikolaev altijd voor bedankt.
Nikolaev is, terwijl hij in zijn tentje ergens buiten sliep, ook weleens belaagd. In juni 2014 werd hij bijvoorbeeld aangevallen in het dorp Zhytkavichy. Niet door een mens, maar door een beer. Een dag ervoor had hij het uitduel met FK Gomel (6-3 verlies) bezocht. "Ik sliep in een soort afvoerpijp onder de snelweg. Ik werd wakker doordat ik iemand heel snel langs de pijp hoorde rennen. Ik klom de pijp uit om te kijken wat er aan de hand was. Ik scheen met mijn zaklamp in de ogen van een enorme wilde beer. Hij rende op mij af en waar ik de kracht vandaan haalde, weet ik niet meer. Maar ik rende wel een paar kilometer weg."
"Het was alles of niets. Toen ik na een paar kilometer onder een brug een sigaretje opstak om uit te rusten, las ik op een tegeltje dat die pijpen speciaal waren aangelegd voor dieren." Nikolaev kwam zodoende met de schrik vrij en kon zijn missie om de uitwedstrijden van Dinamo Brest te bezoeken, vervolgen. Zijn excursies eisten echter ook hun tol, want de vriendin van Nikolaev maakte een einde aan de relatie. De voetbalfanaat vond in Alina echter al gauw een nieuwe geliefde en reisde in augustus af naar Pinsk, waar de plaatselijke FC Volna het opnam tegen Molodechno- DYuSSh-4.
Nikolaev wilde haar per se op een voetbalveld ten huwelijk vragen en in Pinsk, de stad waar Alina vandaan komt, was hij van harte welkom. "We waren al langer bevriend met elkaar, maar hadden geen speciale gevoelens voor elkaar. Dat is nu veranderd. Alina stelt geen eisen aan mij. Ze begrijpt hoe belangrijk de uitwedstrijden van Dinamo Brest voor mij zijn. Ze houdt niet zo van voetbal en het heeft mij de nodige moeite gekost om haar ervan te overtuigen om mee te gaan naar de wedstrijd. Tijdens de rust kondigde de stadionomroeper mij aan. Ik nam haar hand en liep naar de middencirkel. Daar heb ik het aanzoek gedaan."
