Waarom een club als Barça altijd vecht tegen de bierkaai
Barcelona is een unieke voetbalclub. Op de eerste plaats omdat het idealisten zijn in een steeds cynischer wordende (voetbal)wereld, zowel op het veld (aanvallend verzorgd voetbal) en daarbuiten (Unicef als sponsor). Op de tweede plaats omdat ze dat idealisme ook nog op een fatsoenlijke manier uitdragen, in tegenstelling tot bijvoorbeeld gangsterrappers. (Zijn die trouwens wel idealistisch?) Daarom zijn ze in Spanje het perfecte tegengewicht voor de verwaande Rich Kid Real Madrid en daarbuiten voor anti-voetbal uit bijvoorbeeld Italie.
Dat laatste is echter vooral de laatste tijd Barca's zwakte. Kijk naar Josep Guardiola's "sportieve" reactie van "Inter mag spelen hoe het wil". Men mag dat sportief vinden, ik vind het echter een teken van vooral capitulatie. Capitulatie aan het anti-voetbal. (Ik wil niet zeggen dat Inter in de heenwedstrijd niet verdiend gewonnen had, het was toen beter dan Barca, maar in de return in Nou Camp gaf Inter het voetbal zo'n schande waardoor er maar een terechte winnaar mocht zijn: Barca). Als Guardiola en consorten echter hun grote mond hadden opengetrokken en openlijke kritiek hadden geleverd waren ze echter waarschijnlijk publiekelijk gestenigd en misschien ook nog gestraft door de Moraalridders van de UEFA.
Wat zegt dat alles? (Linkse) idealisten als Barcelona worden, zowel in als buiten het veld, geacht zich aan de regels van het fatsoen te houden, ook al worden ze uitgescholden, bespuugd of in elkaar geschopt. Dit lijkt allemaal hoogstaand, maar is weinig effectief. (Ik citeer hier vaker Bas Heijne) Dit heb je met idealistische, aanvallende voetbalclubs als Barcelona en Arsenal, met aanvallers tegenwoordig (daar kom ik straks op), maar ook buiten de voetballerij. Ik wil als voorbeeld aanhalen de strijd tussen Barbie en de Bratz. En nu vraag je je af: Wat moet een grote man als ik daarmee? Maar ik kan ook op dezelfde manier genieten van de vier brutale, maar niet onfatsoenlijke of verwaande Bratz in hun tekenfilmpjes, vooral hoe ze een ideaal tegengewicht vormen tegen de verwaande Rich Girl Barbie. Maar wat zag je daar ook? De Bratz werden afgekraakt, uitgemaakt voor verwende sletten en dat vooral door Moraalridders, terwijl Barbie tegelijkertijd de hemel in werd geprezen. Uiteindelijk is de maker van Bratz gezwicht en kwam (waar ik gisteren dus achter kwam) met de Moxie Girlz, een 'fatsoenlijkere' versie van de Bratz.
Maar gaat dit helpen tegen Barbie? Kritiek op intimidatie van verwaande Rich Kids, en in de voetballerij op anti-voetbal wordt vaak heel voorzichtig gedaan in naam van fatsoen, waarna het tegengeluid voorspelbaar is: politiek correct, slap, geeky. Zie de Late Jaren Tachtig. Maar je moet het niet wagen om terug te slaan of te intimideren (zoals de Bratz of, in de voetballerij: Didier Drogba), want dan gelden ineens weer de regels van het fatsoen.
En met dat dilemma zit niet alleen Barcelona, maar alle aanvallende ploegen in het algemeen. Het voornaamste probleem is hier gewoon, dat de verdedigers in driekwart van de gevallen het voordeel van de twijfel krijgen van de arbitrage. Kijk naar de 'handsbal' van Yaya Touré; als de harde bal tegen een verdediger was aangekomen was er zeker niet gefloten voor een penalty! Of de wedstrijd Chelsea - Inter: Drogba werd tweemaal naar de grond getrokken, maar als hij een keer terugschopt wordt hij het veld uitgestuurd. (Tevoren werd hij ook vaker teruggefloten voor gekke 'overtredingen' die veel minder ernstig waren dan de twee eerder beschreven takedowns) En dan kan je zeggen van "Ja, maar die aanvallers laten zich zo makkelijk vallen", maar vergeet niet dat de verdedigers ook vaak ongestraft vasthouden, shirttrekken, duwen, etc en...zij laten zich ook steeds vaker vallen waarvoor ze WEL vrije trappen mee krijgen!
Wat is het gevolg van die manier van fluiten? Verdedigen, vooral massaal verdedigen wordt te gemakkelijk. En dat nodigt weer uit tot verdedigend anti-voetbal. Bovendien straft het systeem uitsluitend de retaliator (diegene die reageert op provocaties of schoppen) maar niet de bully (degene die provoceert of ruzie begint te zoeken), waardoor bullies vrij spel krijgen.
Barcelona heeft, onder aanvoering van haar peetvader Johan Cruijff, dit patroon proberen te doorbreken. Ze hebben gelukkig soms succes gehad, en vooral door de manier waarop ook respect afgedwongen. Maar nu ze door de uitschakeling de hogere instanties hard nodig hebben laten die hen (en met hen alle goedwillende voetbalploegen) in de steek en krijgen de bullies vrij spel. En als Barça openlijke bijtende kritiek uit worden ze weer bekritiseerd door Moraalridders In De Naam Van Het Fatsoen! Hierdoor zullen zulke clubs altijd tegen de bierkaai blijven vechten. Tenzij er een serieuze Revolutie in voetballand komt.
