Vincent Kompany was zondagmiddag niet in een feeststemming, ondanks de eclatante en afgetekende 7-2 overwinning van Anderlecht op KV Mechelen. De hoofdtrainer komt op de aansluitende persconferentie met de mededeling dat zijn assistent Craig Bellamy de club per direct verlaat vanwege een depressie. Kompany kende Bellamy nog uit hun gezamenlijke periode bij Manchester City en na een periode in de jeugdafdeling kwam hij bij de hoofdmacht van Anderlecht terecht. Aan de samenwerking komt nu echter een voortijdig einde.
Bellamy kampte in zijn leven al vaker met psychologische problemen en de voormalig aanvaller kan daarom op begrip en steun van Kompany rekenen. "Craig kampt al vanaf jonge leeftijd met een klinische depressie. Dat beest had hij in de afgelopen twee jaar onder controle, maar het monster is terug", laat een geëmotioneerde Kompany zondagmiddag weten op de persbijeenkomst van Anderlecht. "We moeten hem de kans geven om weer gezond te worden. Craig was voor ons een unieke trainer. Hij is heel belangrijk geweest voor Anderlecht in de ontwikkeling van spelers als Jérémy Doku, Yari Verschaeren, Albert-Mboyo Sambi en ga zo maar verder. Maar gezondheid staat altijd boven het voetbal. Onze deur zal in ieder geval altijd openstaan voor hem."
De bij Anderlecht vertrokken Bellamy deed vorig jaar mei bij Sky Sports een boekje open over zijn depressieve buien. "Er zijn maar weinig mensen die dit weten, want ik heb er nooit openlijk iets over gezegd. Maar drie of vier jaar geleden hebben ze bij mij de diagnose depressief vastgesteld. Daar neem ik nu al drie jaar pillen voor. Ik heb belachelijke hoogtes, maar soms ook verschrikkelijke laagtes", zo klonk het in gesprek met Jamie Carragher, die hij nog kende uit hun gezamenlijke tijd bij Liverpool.
Bellamy zocht in dat gesprek ook naar een oorzaak voor zijn depressies. Dat hij op jonge leeftijd van Cardiff City naar Norwich City verhuisde kan volgens de Welshman een oorzaak zijn. "De eenzaamheid en de heimwee waren de zwaarste zaken waar ik ooit mee te maken kreeg. Er waren avonden bij dat ik mezelf in slaap huilde. Je kon er ook met niemand over praten, want het was slechts voetbal. De band met mijn vader was goed, maar dit hebben we nooit helemaal uitgepraat. Ik hield hem ervoor verantwoordelijk dat ik steeds terug moest naar Norwich. Hij had gelijk, het was ook het beste voor mij, maar daardoor koesterde ik wel veel wrok tegen hem. Daar ben ik eigenlijk nog steeds niet echt van hersteld."