Toen Real Madrid in 2002 de Champions League won, waren Zinédine Zidane en Fernando Hierro de grote idolen van Nacho. De toenmalig jeugdspeler droomde ervan om in hun voetsporen te treden, maar kreeg op zijn twaalfde te horen dat hij die ambitie uit zijn hoofd kon zetten. Nu, zestien jaar later, mag Nacho zich verheugen op WK-deelname met Spanje en mogelijk op zijn eerste optreden in een Champions League-finale.

De verdediger, inmiddels 28 jaar, heeft sinds zijn twaalfde te maken met diabetes. In een uitgebreid interview met de Daily Mail blikt hij terug op het moment dat een arts die diagnose stelde." Ik was ongeveer twaalf en speelde al een paar jaar voor Real Madrid. Het was een jongensdroom om dat shirt te mogen dragen. Ik zou een jeugdtoernooi gaan spelen met Real Madrid, maar iets voelde niet goed", vertelt Nacho. "Ik moest constant plassen en dronk heel veel water. Mijn moeder maakte zich zorgen, omdat ik door dat toernooi vijf dagen van huis zou zijn."

De moeder van Nacho besloot het ziekenhuis te bellen. Daar werd Nacho onderworpen aan wat medische tests. "Mijn bloedsuikerspiegel was torenhoog. Ik bleek diabetes type 1 te hebben", aldus de Spanjaard. Patiënten met diabetes type 1 maken zelf helemaal geen insuline meer aan. Daardoor moeten ze een paar keer per dag insuline spuiten of een insulinepomp dragen. "Het was enorm zwaar. Die vrijdag vertelde de arts mij dat ik nooit voetbal zou kunnen spelen. Moet je je voorstellen hoe dat aankomt bij een jongen van twaalf."

"Het was vreselijk om te horen. Ik ging naar huis en had een verschrikkelijk weekend", vervolgt Nacho. Maandag ging hij terug naar het ziekenhuis en sprak hij met een andere arts: dokter Ramírez. Bij het uitspreken van die naam merkt de Daily Mail een bepaalde 'warmte' in de stem van Nacho. "Ik was dolblij, want hij vertelde me juist het tegenovergestelde. Hij zei dat sport het allerbelangrijkste voor me was en dat ik ermee door moest gaan. Het klopte niet dat ik door mijn ziekte geen sportman zou kunnen worden. En nu sta ik hier. Ik vecht nog steeds."

Nacho, voluit José Ignacio Fernández Iglesias, heeft 108 competitiewedstrijden achter zijn naam staan bij Real. Hij was nooit een heel seizoen vaste basisspeler. Dit seizoen kwam hij in zeven van de elf Champions League-wedstrijden in actie; tweemaal ontbrak hij wegens een blessure. De vraag is of Zidane hem zaterdag laat spelen in de finale tegen Liverpool. Ook als hij geen minuten maakt, zal Nacho niet klagen. Hij is blij dat hij zo ver is gekomen. "Diabetes betekent voor een kind niet dat je geen normaal leven kunt leiden."

"Sport is het belangrijkste wat je kunt doen om je ertegen te verzetten. Ik moet elke dag insuline spuiten en ik moet oppassen met eten en drinken waar veel suiker in zit. Maar sport is cruciaal", vertelt Nacho. Hij is niet alleen een voorbeeld voor diabetespatiënten, maar ook voor andere jeugdspelers van Real. "De canteranos (zelfopgeleide spelers, red.) kunnen de ziel van deze club zijn. Het is moeilijk om door te breken bij Real, want de club heeft altijd 's werelds beste spelers. Maar de combinatie tussen jeugdspelers en supersterren is voor Real van groot belang geweest."

Veel supporters van Real lopen weg met Nacho. De 'anti-galáctico' woont nog steeds op de plek waar hij opgroeide: Alcala de Henares, een stad dertig kilometer ten oosten van Madrid. Hij woont niet tussen miljonairs en probeert een normaal leven te leiden, vertelt hij. "Ik ben hier al mijn hele leven en ik ben hier gelukkig. Mijn vrienden en familie zijn hier ook. Ik speel voor het eerste elftal van Real, dus natuurlijk verandert er dan iets in je leven. Op straat val je op, maar ik probeer een normaal leven te leiden. Ik ga nog steeds met mijn vrienden de stad in om een drankje te doen. Ik ga nog steeds op stap met mijn vrouw en kinderen, maar ik weet wat daarbij komt kijken."

Nacho woont tussen de mensen die naar zijn wedstrijden kijken. Doelman Marc-André ter Stegen verhuisde onlangs naar een 'gewone' buurt in Barcelona en haalde daar ook de krantenkoppen mee. Nacho wil niet te veel klagen over de aandacht die hij op straat krijgt. "Het is anders dan voorheen. Vroeger had niet iedereen een telefoon met een camera. Er waren nog geen sociale media. Nu kan iedereen op straat om een foto vragen. Ik ben zo'n speler die een normaal leven probeert te leiden, maar het voetbal is wat het is dankzij de mensen. Dat moeten we accepteren."