Thomas Meunier verschijnt regelmatig in de basis van Paris Saint-Germain en is doorgaans ook een van de elf namen op het wedstrijdformulier bij een wedstrijd van het nationale elftal van België. Het is de rechterverdediger echter niet allemaal komen aanwaaien. "Geloof het of niet, maar drie jaar voor mijn debuut bij de Rode Duivels werkte ik als postbode. Ik was niet Thomas Meunier de voetballer. Ik was Thomas Meunier de postbode."
In The Players' Tribune praat Meunier over zijn jeugd, toen hij nog niet met alleen voetbal zijn brood kon verdienen. "Om vijf uur 's ochtends ging de wekker. Ik begon mijn ronde voor de zon opkwam. In Londen of New York lijkt postbode zijn me leuk, omdat daar alle appartementen dicht bij mekaar liggen. In België is dat toch anders. Wanneer het pijpestelen regent en je moet de auto steeds vijftig meter verder parkeren, word je écht moe. Na het werk kon ik thuis wel de hele namiddag slapen. Ik werkte als postbode voor twee maanden."
"Daarna veranderde ik van werk en moest ik auto-onderdelen monteren. In 2010 was dat, niet eens zo lang geleden. En nu, acht jaar later, bereid ik me voor op het WK met mijn land", lacht Meunier, die zich nog altijd afvraagt hoe hij het zo ver heeft kunnen schoppen. Hij was dertien jaar toen hij in de jeugdopleiding van Standard Luik werd opgenomen. Twee jaar later volgde de ontnuchtering: de Luikse club wilde niet met hem verder. "Voor mij was dat geen catastrofe. Voetbal was niet het enige waar ik gelukkig van werd in het leven. Ik kon nu naar een normale school gaan en normale dingen doen. Van het leven genieten, dus. Vervolgens vertelde ik mijn ouders dat ik zou stoppen met voetbal. De passie was verdwenen. De droom was dood."
De moeder van Meunier oordeelde dat haar zoon per se moest blijven voetballen en belde de coach van Virton. "Uiteindelijk mocht ik een wedstrijd meespelen bij Virton in de jeugdreeksen. We wonnen met 15-3 en ik maakte tien goals. Na afloop kwam de coach naar me toe met de vraag welk nummer ik wilde. Stel dat mijn moeder de coach van Virton niét had gebeld, smekend of ik mocht komen testen… Wel, ik wil er zelfs niet aan denken wat ik nu zou doen. Mijn leven zou compleet anders zijn. Niet dat ik toen al de kost verdiende met voetbal. Het is ook daarom dat ik als postbode begon. Om eerlijk te zijn, beviel die periode me niet. Dan was de job waar ik aan auto-onderdelen kon prutsen véél leuker."
Meunier speelde destijds als spits en maakte plotseling schitterende goals die regelmatig op YouTube werden geplaatst. "Al snel praatte iedereen in België over de gast die wereldgoals scoorde in de derde klasse. Ze wisten waarschijnlijk niet dat ik in een autofabriek werkte. Vanuit het niets waren grote clubs geïnteresseerd." Het was uiteindelijk Club Brugge dat de strijd om zijn handtekening won en in de zomer van 2011 een bedrag van twee ton betaalde.
Vijf jaar later maakte Meunier voor zeven miljoen euro de overstap naar Parijs. "Soms lig ik met mijn vrouw Debora op de bank en zeg ik: 'Debora, besef je dat ik voor PSG voetbal?' Kijk waar ik beland ben. Waarom ik? Ik blijf mezelf die vraag stellen. Het moet het lot zijn. Een ander antwoord vind ik niet. Van koffie drinken in een autofabriek tot voetballen met Neymar: het leven hoort zo niet te zijn."